Toen Wilke in het ziekenhuis terechtkwam

‘Je moet ze gewoon negeren. Met die complotdenkers moet je niet praten, daar is een steekje aan los.”
Het was een dwingend advies. Mensen lazen erover in de krant, vernamen het van tv en internet en in het dagelijks leven gaven ze het aan elkaar door. Wij voelden de verwarring bij familie, vrienden en kennissen. ‘Die Wilke en Emmy zijn eigenlijk best leuk maar wat jammer nu dat ze zo raar doen.’ Met alle macht werden allerlei onderwerpen vermeden. En dat is nog steeds zo. Waarschijnlijk is minstens de helft al afgehaakt tijdens het lezen van deze lead.

Zien inmiddels meer mensen wat er echt aan de hand is? Ik vrees van niet. De laatste actie die Wilke en ik onlangs ondernamen, is de Stop-de-oorlog special van De Andere Krant in tienvoud bestellen om uit te delen. Maar of we die kwijtraken is nog maar zeer de vraag. Ik gooide hier en daar een balletje op maar men wil er niets van weten. De haat naar Poetin voelt blijkbaar toch wel goed en dat je kinderen of kleinkinderen uiteindelijk als soldaat worden ingezet, nou ja, dan zien we wel weer. Zelfs de zogenaamde ‘wakkeren’ zijn ingeslapen en hebben zich teruggetrokken in hun eigen bubbel.

Gelijk hebben zegt mij helemaal niets. Ik ben een gedreven mens met een fors temperament maar ook zachtaardig en empathisch. Juist dat bracht mij tot mijn daad: mensen van het vaccin weg proberen te houden. Ik wilde ze laten zien wat er gaande was, dat het niet deugde, dat ze zelf moesten nadenken. Alle informatie hierover was te vinden. Niet in de mainstream media en niet bij de overheid maar bij de mensen die hun nek uitstaken, ook al werden ze bespot en zwart gemaakt. Alternatieve programma’s ontstonden. Waar artsen, virologen en andere deskundigen wel hun woord konden doen. Steevast werden deze analyses gecensureerd. Regelmatig kreeg ik straf van Facebook. Nadat mijn kritische bericht dan door het medium verwijderd was, mocht ik drie dagen niets plaatsen en kon ik geen likes meer geven.

Het framen van mensen die het juist goed voorhebben met de medemens en de wereld, is goed gelukt. Het is een aloude beproefde uiterst geraffineerde methode vanuit (openlijke en verborgen) dictaturen . Het wordt geslikt als zoete koek. Bovendien, een mens maakt meestal deel uit van een groep. Men wil zich conformeren. Dus sluit je je aan bij de mening van de groep. Ik begrijp dat wel. Uitgesloten worden is niet leuk.
Zelf behoorde ik nooit tot een groep, ik ben een solist. Wilke ook. Wij zijn samen solisten. Dit is niet altijd makkelijk maar het heeft het voordeel dat we minder risico lopen als we ons niet conformeren. Toch valt het voor ons ook niet mee. Al het gekwijl over inclusiviteit ten spijt, ‘complotdenkers’ mag je bespotten, negeren en uitsluiten. Want dat laatste vonden de meeste mensen heel normaal, dat wij niet meer naar museum of restaurant mochten. En dat de een na de ander die zich ‘vriend’ noemde, afhaakte. Ongevaccineerden waren fout. Nu minder, maar toch…

In 2021 schreef ik een essay getiteld ‘Sympathy to the devil’ en plaatste deze op mijn website en op de sociale media. Ik kreeg daar weinig reacties op. Logisch. Het was schokkend. Het ging over duistere praktijken rondom corona-regels en vaccins, de leugens, het bedrog en de inktzwarte praktijken van de banken.
Vorig jaar besloot ik vooral luchtige columns op mijn blog te plaatsen, over de hond, het weer, het huis, de kleine dingen. Waar ik ook goed in ben. Ik zie schoonheid in veel. Al het andere schreef ik toch maar voor, ja, voor wie? Dus ‘Sympathy to the devil’ haalde ik eraf.

Maar nu, we schrijven bijna herfst 2024, is de drang groot om publiekelijk terug te kijken op de afgelopen jaren.
Wilke en ik kregen begin maart 2020 griep en dat moest dan wel ‘corona’ zijn. In Den Bosch hadden we een tentoonstelling bezocht waar het wemelde van de hoestende en proestende mensen. Gelijktijdig kwamen de gruwelverhalen rondom covid in de ether. Niemand durfde bij ons te komen. Wij waren genoodzaakt met ons zieke lijf zelf de hond uit te laten en boodschappen te doen.
Maurice (zoon) hielp ons wel met de hond of een boodschap maar werd voortdurend door zijn toenmalige vriendin teruggefloten. Dat ‘blijven doorgaan’ deed Wilke zieker en zieker worden, met hoge koortsen. Twee keer reed ik met hem naar de hulppost van het ziekenhuis, waar ze dan wel allerlei covid-maatregelen hadden genomen maar bij Wilke slechts bloeddruk gingen meten of even aan zijn hoofd voelen. De laatste keer kreeg hij ‘voor de zekerheid’ een antibiotica-kuur mee. Die werkte niet.

Weer een week later kwam er uiteindelijk toch een huisbezoek van een arts, die helemaal ingepakt op afstand (hij onderzocht niet eens) een nieuwe antibiotica voorschreef. Maar Wilke bleef ziek. Op een nacht was hij er zo slecht aan toe, dat ik dacht dat hij doodging. De volgende ochtend vertelde ik dit aan een collega van ‘De Kleine Prins’ (school) waar Wilke (nu gepensioneerd) directeur was. Zij heeft direct adequaat gehandeld door een echtpaar waarvan hun kinderen op De Kleine Prins zaten, te benaderen. Deze mensen zijn beiden specialist in een ziekenhuis. Toen ze hoorden hoe Wilke eraan toe was, schrokken ze en regelden direct een afspraak bij de longarts in het ziekenhuis. Ik reed daar diezelfde dag nog naartoe, met een doodzieke Wilke (41 graden koorts, overgeven, lijkbleek zien) en de man van het echtpaar erbij (ik ben ze eeuwig dankbaar). Daar werd hij onmiddellijk opgenomen en mocht ik niet meer bij mijn man. Wel moest ik de volgende dag een heel eind sjouwen met een grote zak met kleding en andere spullen naar een zij-ingang, waar iemand klaar stond met dikke handschoenen aan en een mega mond- en neusscherm voor het ‘pakket’ in ontvangst te nemen. En daarna moest ik opzouten en wel snel. Ik weet nog hoe gespannen, moe en ongelukkig ik mij voelde, en ik had ook nog een auto geramd op de parkeerplaats. 

Wilke lag daar maar, geïsoleerd en af en toe kwam er iemand onherkenbaar verpakt hem iets toedienen of een bord ongezond eten brengen. De niet-werkende (de uitvinder ervan zei het zelf) PCR-test werd ingezet. Nee, geen covid-infectie. “Ach,” zei Wilke, “als die griep het covid-virus was, heb ik het al gehad en is het niet meer te traceren.”
Ze wisten het niet en deden diverse onderzoeken, buiten de ziekenkamer want een arts heeft hij de gehele opname niet bij zijn bed gehad, alleen via de telefoon gesproken. Hij was in ieder geval hartstikke uitgedroogd en werd onmiddellijk aan het infuus gelegd voor vochttoediening. Na twee dagen mocht hij op een zaaltje met nog drie mensen en na nog een dag mocht hij plotseling naar huis. “Wat had ik nou?” vroeg hij. Daar kreeg hij niet echt antwoord op. Pas toen hij de huisarts sprak, vertelde die dat het een urineweginfectie was, wel een hele erge. En o ja, de ziekenhuisbacterie, die had hij daar opgelopen. 

Het duurde weken voordat hij hersteld was. En ook toen bleven de meeste mensen uit onze buurt. Want al herhaalden we voortdurend dat Wilke helemaal niet op de longafdeling had gelegen met vreselijke benauwdheidsverschijnselen, dat maakte niet uit. Luister nou, zeiden we dan, het was een secundaire infectie (zei de uroloog, die met ons mee was gegaan), ontstaan naast die corona-infectie. 

Wij werden zo moe van het feit dat we door onze omgeving als melaatsen behandeld werden, dat we ons bloed lieten onderzoeken. Niet een prikje in de vinger, nee gelijk buisjes vol. Dat mocht toen nog. Daarna was dat verboden. Dit alleen zou al bij mensen een gigantisch licht moeten doen gaan branden! (als je zoiets verbiedt, heb je iets te verbergen) Op het formulier staat dan ook dat wij mogelijk die sars-variant hadden doorstaan. Zo. Dat was dat. Wij waren immuun. Kom maar mensen! Ja ja, dat had je gedacht. 

Ik hoef er anno 2024 denk ik niet aan te memoreren hoe bang iedereen ondertussen gemaakt was. De propagandamachine inzake covid deed zijn werk dubbel en dwars. Hoe moest je mensen anders aan de prik krijgen en daarna de booster en nog een booster en nog een. Dus het ging maar door. Wilke en ik begonnen met het raadplegen van andere bronnen. Al had ik dat niet eens nodig. Ik voelde al vanaf het begin dat het niet klopte. En dat, terwijl ik van nature een hypochonder ben. Kan je nagaan.
Wat ik vernam in de geraadpleegde literatuur was voor mij dus geen verrassing. Artsen die eenvoudige middelen hadden om mensen met het covid-virus te kunnen genezen, kregen boetes en werden vervolgd. Met ontzetting zagen wij dit allemaal aan. 

Het viel dus om de dooie donder niet mee om iedere keer die schijnheilige koppen van Rutte en De Jonge op tv te zien, die persconferenties hielden met de gebarentaal-mevrouw op de achtergrond. Ze wisten dondersgoed waar ze mee bezig waren. Een van de VVD-mevrouwen (we kenden haar nog van vroeger) zei het zelf (per ongeluk?): die gezichtsbedekking was er om te zien hoe volgzaam mensen waren want helpen deed het eigenlijk niet echt. Ook afstand moeten houden, geen lijfelijk contact hebben en zo nog meer van die gekkigheden, waar ik zelf nooit aan mee heb gedaan, hoorden daarbij. 

Nooit droeg ik zo’n muilkap, ja zo noemde ik het. Het lieve woordje ‘mondkapje’ dekt absoluut niet de lading, vind ik. Twee keer kwam ik er niet onderuit; twee keer tien ellendige minuten. Hoe was het mogelijk, dacht ik, dat mensen vrijwillig voor ademnood kiezen. 
Ik hield geen afstand, dat mochten mensen zelf doen die dat wilden. Als zij niet dicht benaderd wilde worden, respecteerde ik dat. En dan die staafjes in de neus. Eerst moest je er geloof ik voor naar de huisarts en toen waren ze overal te koop. Bij Wilke -die met een ‘Zelf Nadenken’ trui rondliep- op school werden dozen met honderden staafjes bezorgd en waren collega’s dagelijks bezig met testen. Dit alles was voor mij natuurlijk helemaal uit den boze. Totdat..

Ik had een eierstokcyste. Die zat er al lang en de grootte varieerde. Met enige regelmaat ging ik voor controle. In ‘coronatijd’ wilde ik niet meer naar het ziekenhuis. Ik ben serieus bang geweest dat ik gedwongen zou worden tot vaccinatie. Dus mijn angst betrof niet corona, nee mijn angst had te maken met de maatregelen van de overheid, gestuurd door het trio EU, WHO en WEF. Ik wist dat het geen zuivere koffie was en dat joeg mij angst aan. Hoe ver zouden ze hierin gaan? Ik wilde geen experimenteel niet-grondig getest vaccin in mijn lijf. Bovendien, ik vertrouwde op mijn immuunsysteem, dat trouwens covid al goed had doorstaan. 

De cyste werd in die jaren en vooral in de eerste maanden van 2022 gigantisch groot. Ik negeerde dat een tijdlang. Ik woonde niet meer in Rotterdam (waar ook de gynaecoloog zat), ik zat lekker rustig op ‘mijn’ Betuwse landgoedje en dacht ‘hij wordt wel weer kleiner, zoals vroeger’. Maar dat gebeurde niet. Ik denk dat al die stress door al die leugens en dat bedrog en de dreiging die daarvan uitging (en nog steeds gaat, laten we wel wezen) de ellende in mijn lijf heeft doen verergeren. 

Enfin, lente 2022 wist ik dat niet langer kon wachten. Hij moest eruit. 

Ik stond bij de gynaecoloog natuurlijk te boek als die gek die het zo ver had laten komen. Ik dacht dat het wel verstandig was om mij in hetzelfde ziekenhuis te laten opereren. Zij hadden daar alle gegevens al. Er was haast bij. Dat ik niet gevaccineerd was, wekte ook daar ergernis op. Ik kreeg een paar dagen voordat de operatie plaatsvond – 18 mei 2022- te horen dat ik moest komen voor een PCR-test. Ik zei dat ik al een covid-infectie had gehad en in het bezit van een formulier met de uitslag van de bloedtest. Nee, ik moest komen en anders ging de operatie niet door. En hier in de buurt dan? Nee, dat mocht niet, het moest in dat ziekenhuis in Rotterdam. Dus, met mijn dikke buik moest ik op maandag 16 mei helemaal naar Rotterdam (altijd in de file want 18 miljoen inwoners) voor zo’n bedriegerij-test. Voor mij een gevoel van verkrachting want 100% tegen mijn verstand en gevoel in. Ik waarschuwde het meisje dat het moest doen dat ik een enorme bloedneus kon krijgen als ze ‘m er diep in zou steken. Zo voorkwam ik dat hij er ver inging. 
Ik ging vol met stress in mijn lijf de operatie in. Of het ermee te maken heeft dat ik daarna nooit meer ‘de oude’ ben geworden, ik denk het wel. 

In de afgelopen jaren zijn mijn ogen wijd opengegaan en weet ik nu hoe ver de tentakels van de maffia (want zo mag je het wel noemen) reiken. Tot op heden ligt daar veel macht en zijn er heel veel lakeien. In hoeverre mensen onder druk worden gezet, weet ik niet. Maar als je afspraken aangaat, zoals binnen de EU, moet je naar de pijpen van de voorzitter daarvan dansen. Alles waarmee we de stuipen op het lijf worden gejaagd komt uit diezelfde koker, of het nu gaat om angst zaaien over virussen, oorlog, de opwarming van de aarde uitbuiten, migratie stimuleren, inclusiviteit extreem promoten, stimuleren van verdeel & heers, moeilijk doen over boeren en landbouw, het langzaam aan laten wennen aan het idee van digitaal paspoort en munt of het verbod op of weren van alternatieve geneeswijzen. Mensen zien dit als losse componenten maar het is toch heus een genereus in elkaar stekend groot web waarin dit alles verweven is. Gebracht als een ‘ideologie’ en ‘de redding’ maar ondertussen ’controle’ en ‘verdienmodellen’.  

Wilke en ik waren links-denkend. Hadden vroeger al speldjes met gebroken geweren erop. Stemden PSP toen Fred van der Spek en Bram van der Lek er nog waren. Haalden voedsel bij de reformwinkel. Streden voor onbespoten voedsel, terwijl iedereen dat nog heel gek vond. Waren voor vrede. Logisch toch, dat hoorde bij de linkse partijen en bovendien, we waren opgegroeid in de love & peace periode, waarin Amerika zijn vuiligheid tentoonspreidde in onder meer Vietnam. We zagen de film ‘Hair’ en huilden mee. 

Maar hoe moeilijk het ook was, onze ogen gingen open, we keken niet weg toen we erachter kwamen dat er bij ‘links’ geen klote meer van klopte. We moesten erdoorheen, door de ontzetting dat al die linkse bewegingen door een schijnbaar machtige club werden gekaapt om via de onschuldige welwillende milieu- en vredesbeweging de plannen uit te kunnen voeren. Nog later kwamen we erachter dat dit al eerder aan de gang was en wij er ook ingetrapt waren. 

Het is een eenzaam gevoel en vervreemdend, die vijandige wereld om ons heen. Wilke en ik, die nu met gemak  ‘extreem-rechts’ worden genoemd en soms erger dan dat. Waarom? Omdat we tegen de oorlog zijn, omdat we zeggen: niet Rusland is de agressor, maar Amerika, een land dat Europa gebruikt voor misdadige doeleinden en ook bij tal van andere landen oorlogen in gang zette om eraan te kunnen verdienen. Doe je werk, lees de historie, het is te vinden op internet. De afspraken met Rusland die werden geschonden, keer op keer. Maar we zijn ook op een zijspoor gezet omdat we tegen de experimentele vaccinaties zijn, niet geloven in de doemverhalen over stikstof en CO2 (terwijl landbouwgif weer voor tien jaar is goedgekeurd, ontwaak!) , niet van alles opgedrongen willen krijgen vanuit de overheid. 

Het is hard. Dat de zogenaamde linkse mensen het nu normaal vinden dat onze rechten worden geschonden. Dat kranten nu afhankelijk zijn van twee mega-uitgevers en daardoor geen onafhankelijke journalistiek meer kunnen brengen. Dat ‘links’ oorlogstaal uitslaat. Dat vredige (tegen corona-maatregelen)demonstraties werden neergeslagen. 
Oke, ik geef toe, het is niet fijn om -inmiddels tot in de finesses- te weten wat er allemaal speelt maar nog veel erger zou het zijn om niet geïnformeerd te zijn. Want ik ben ervan overtuigd: als je niet geïnformeerd bent, kunnen ze alles met je uithalen. Je verkoopt je ziel dan aan de duivel, in feite. En zo kom ik dus toch weer bij dat essay van toen. 

Vrede & liefde voor allen, landen en mensen!

Emmy Fons, september 2024

Literatuurlijst:
Bij gebrek aan beter – Diedert van Wagt
De tragedie van Oekraïne (Europa als opmarsggebeid voor de oorlog tegen Rusland) – Kees van der Pijl
Worst bank scenario – Hester Bais & Wink Sabée
De stikstoffuik – Arnout Jaspers
Geloof niet alles (klimaatverandering in de spiegels van wetenschap en politiek) – Jules de Waart
De psychologie van het totalitarisme – prof. Mattias Desmet
Stichting Artsencollectief: artsencollectief.nl