Soms is er redding. Het moment dat we het huis dat we nu huren konden betrekken, kwam samen met het begin van de bomen-moord rondom het tuinencomplex. Twee maanden lang zal het vreselijke geluid te horen zijn van elektrische zagen, machines en bomen die na de executie dood neervallen. Het bos huilt. En als ik makkelijk zou kunnen huilen, deed ik mee.Wat vreselijk dat ze dit allemaal ten gronde richten,’ gromde ik. Dat vond Wilke ook. Maar hij had goed nieuws zei hij en vertelde van het heuse huis dat ons zou verwelkomen als we dat wilden. aarzelde. Weer slepen met spullen? Nee toch! De tuin alleen laten? Maar al snel was ik om. Die massale bomenkap had mij het laatste zetje gegeven.
Toen we twee dagen lang hadden meegemaakt hoe het ook alweer was om een wc in de buurt te hebben en een badkamer en warm stromend water, werd het opvallend ontspannen. Vooral tussen Wilke en mij. De vijf weken vakantie waarin nog van alles gedaan en geregeld moest worden plus het verblijf in een kleine ruimte, hadden toch een beetje in het huwelijkse geluk gehakt. Zouden we maar gaan scheiden? En zie, twee dagen samenleven in een normaal huis later zaten we weer als tortelduiven op de bank. ‘Darling, zet jij even de vaat in de afwasser? Dan neem ik ondertussen een douche.’
Alleen het gebruik van de schoolwasserette gaat tot op heden door maar daar komt nog deze week verandering in. Dan is mijn geluk compleet.
En zo kom ik er achter dat ik wel in primitieve omstandigheden kan leven, maar dat ik een vrouw ben voor comfort en ruimte. Wilke ook trouwens. Om over Ruby maar te zwijgen. Die schattige tiny houses? Leuk als je jong, verliefd of alleenstaand bent of voor een vakantie.
Het is wel een beetje zielig voor het tuinhuis en de tuin. Een mens zorgt voor bezieling. Niet dat het nu zielloos is, maar dat we het als woonplek hebben verlaten is duidelijk te voelen.
‘Hoe heb je dit alles ervaren?’ vroeg iemand mij.
‘Wel, het was een ervaring.’
‘Was het een mooie ervaring? Een leerzame ervaring? Een bijzondere ervaring?’
Ik dacht een tijdje na.
‘Van alles wat.’
Daar moest hij het mee doen.
Misschien verwoordde een van de medetuiniers, Frederique, het wel het beste. Daarom citeer ik haar hier:
Lieve Emmy, wat een enig verslag. Ik heb er van genoten. Vooral ook omdat ik er af en toe getuige van ben geweest. Het lijkt me al met al toch een hele goede ervaring voor jullie. Van een (bekende en betrouwbare) arts vernam ik onlangs dat het heel gezond is om flexibel te zijn. Ook stress is, met mate, nodig voor ons welzijn. Het is heel goed voor onze geestelijke gezondheid. Dementie blijft achterwege. Wie weet kunnen jullie later, als hele vitale en alerte 100-jarigen, nog van het leven genieten. Misschien hebben jullie dat voor een deel te danken aan het jaar 2016 en aan de gezonde onbespoten groenten en fruit van jullie volkstuin. Het verblijf daar levert jullie in de toekomst waarschijnlijk nog veel levensgeluk en plezier op. Op dit moment echter is het vooral een mooie geschiedenis en schreef jij er een uniek en boeiend verhaal over.’
