Mijn moeder Marianna van Santen (1921-1994) en mijn vader Wim Fons (1914-1997) hadden al drie dochters, geboren in 1943, 1946 en 1948. En toen, na 8 jaar, was mijn moeder ineens weer zwanger. Dit was niet haar bedoeling. Voor mij echter, was het blijkbaar tijd om weer ’s op Aarde te gaan kijken. Dus werd ik geboren op 15 september 1956, in Rotterdam. Mijn moeder hoopte iedere keer op een zoon maar in 1958 werd er weer een meisje geboren. Maar ja, met elf kleinkinderen waaronder genoeg jongens, is dat wel een beetje rechtgetrokken

Ik ben geboren én getogen in Rotterdam. Sinds 2020 wonen we in de Betuwe. Wie zijn ‘we’? Wilke Vos (1957) en ik. Wij hebben elkaar ontmoet in 1981 en zijn vanaf toen samen. Ook nog getrouwd tussendoor.De zoon die in ons leven is, is niet echt Wilkes zoon, maar toch ook weer wel want Maurice van Duuren (zoals hij heet, naar achternaam van wijlen zijn vader Paul) was 6 jaar toen Wilke zich bij ons voegde.

Ik schonk de wereld mijn zoon Maurice op 6 november 1974, ik was net 18 jaar. Iedereen vond het normaal dat je ging trouwen als je zwanger was. Zo was het toen (ook zonder religie van huis uit), de hippie-tijd veranderde daar niets aan. Terwijl ik een sterk vrijheidsgevoel heb. Mij moet je niet verstikken binnen kaders.

Ik was een echt love & peace-meisje en ik ambieerde het geheel niet, trouwen en een gezin stichten. Ik wilde een leuke vriend en daarmee gaan reizen en ik wilde graag naar de kunstacademie.
Het is heel anders gegaan. Niet dat ik niet kon leren maar op school ging het niet meer door de angsten en paniekaanvallen waaronder ik leed. Dus moest ik maar gaan werken, zeiden ze thuis. 15 Jaar was ik toen. Als verkoopster en na het behalen van mijn typdiploma als typiste/telefoniste. Ik liep weg van huis toen ik 16 was, ik raakte zwanger toen ik 17 was.Het verhaal is lang en meeslepend, ja heus. Daarom beperk ik mij nu tot mijn schrijf carrière.

Ik ben een echte autodidact. Ja, af en toe een cursus, zelfs een langere eenvoudige opleiding binnenhuisarchitectuur maar het meeste leerde ik in de praktijk en door er thuis veel mee bezig te zijn. Schrijven en tekenen, dat deed ik altijd al het liefst, met schrijven voorop. En fotograferen, dat ook. Op een gegeven moment kwam ik bij De Havenloods terecht, de huis-aan-huis krant in Rotterdam. Als correspondente interviewde ik allerlei soorten mensen en maakte er verhalen van. Van het een kwam het ander. Het waren de jaren negentig, voor freelancers een goede tijd. Ik kreeg steeds meer opdrachten als journalist/redacteur en vaak maakte ik ook zelf de foto’s.

Voor het Rotterdams Dagblad, voor Europoort Kringen (management magazine), voor onderwijsbladen, het Doelen-magazine (zondagochtend-concerten), Hogeschool Rotterdam en zo nog veel meer. Later kreeg ik een column in het magazine Vruchtbare Aarde. Ook werd ik gevraagd voor redigeer-werk en website-teksten. Kortom, veel werk, veel afwisseling.

Met een eigen website creëerde ik een podium voor mijn verhalen, columns en foto’s. Op een keer ging het fout met mijn website, met ‘dank’ aan de toenmalige webmaster. En moest ik weer helemaal opnieuw beginnen. Want veel ging verloren. 

En zo ga ik voort. Ik denk dat ik zal blijven schrijven en fotograferen tot ik erbij neerval. Hopelijk op zachte wijze.