Willem III leeft!

Met een mand vol groente en fruit stond ik even later op de binnenplaats van het jachtslot. Met een ruk werd de deur geopend.Daar stond Willem. Hij was niet in een beste stemming, dat zag je zo. Maar hij was wel zo hoffelijk de lading van mij over te nemen. […]

“Alice, hallo, gaat het goed met je?” “Ha Dirk, ja alles goed. Met jou?” “Prima! Blijf je in je caravan wonen de rest van de zomer? Wat heb je veel gegeten in je eentje, ik zag dat aan de moestuin.” Verrek, dat verdomde blozen. En dan die hitte. Ik ontplofte bijna.“O Dirk,

Het was aangenaam in Het Oude Loo. Het vermogen van de Oranjes was duidelijk nog niet opgedroogd, dat kon je hier zien. Na een inspectie van het kasteel besloten we een salon en twee slaapvertrekken in gebruik te nemen en wel zo, dat ze snel weer op orde te brengen waren.

We kwamen dichterbij het oude Loo, dat stond te sidderen in de zon. Het was bloedheet buiten, ik zweette als een gek door deze risicovolle onderneming.“Ik weet nog precies wanneer ik het huis en de gronden kocht,” ging Willem terug in de tijd. “Dat was op 27 november 1684.”“Waarom ging

  In een oud volkswagenbusje dat ik op de kop had weten te tikken, waren Willem III van Oranje, Geoffrey en ik op weg naar Het Oude Loo, gelegen op het Kroondomein, niet ver van het paleis.  Ik was eerst poolshoogte gaan nemen om er zeker van te zijn dat

Eenmaal thuis stak ik een kaars aan en staarde langdurig naar de vlam. Ik kwam dan altijd op de beste ideeën. Een brief, ik zou Willem een brief schrijven! Ik pakte mijn laptop en ramde er binnen tien minuten een reeks klinkende zinnen uit. Om te beginnen verontschuldigde ik mij

Ging ik te ver? Ik observeerde hem, de stadhouder-koning, die in gedachten verzonken was.  Eerst leek hij op slag op te knappen, nu zag hij weer bleek. Het pakje had hij naast zich neergelegd. Omdat hij een tweede keer was gaan sprenkelen, was de bedkamer vervuld van rozengeur. Uiteindelijk gaf

Alice had niet zo’n zin om in te gaan op dat ‘kusje’ Hij kwam mij iets te dichtbij. Hygiëne was de 17e eeuwse mens vreemd, blijkbaar.Wist hij soms wat er daarnet in mijn hoofd omging of was mijn afkeer duidelijk zichtbaar? Want voordat ik het wist had hij iets van

“Ik was hier twee weken geleden nog”, zei Alice Omdat ik mij enige tijd niet had laten zien op Het Loo, had zijn begroeting een licht verwijtend bijklankje.Hij stond bij het raam en friemelde met zijn linkerhand aan de franjes van een embrasse. Het koord hield een versleten en verschoten

Wat was dat voor onvriendelijke stoel? Alice ging op het touwtje zitten! Ik zat nog steeds in hurkhouding voor koning-stadhouder Willem III. Het viel me nu pas op dat hij een beetje een bochel had. Om hem niet in verlegenheid te brengen, verplaatste ik mijn blik naar zijn neus. Die was