Dat het kaler dan kaal rondom ons is sinds Ruby is heengegaan, is logisch. Maar vandaag wist ik ineens wat er nog meer anders is dan anders. Ik liep van de moestuin naar het huis en dacht: ik word niet meer bekeken.
Want zo zijn honden, ze schouwen alles om hen heen. Niet vluchtig, zoals wij, maar met aandacht. Waar vind je dat nog tegenwoordig?
En nu kom ik erachter dat ik dat fijn vond, bekeken worden door mijn hond. Wat gaat Emmy doen, o ze gaat de keuken in, o ja ze plukt wat onkruid weg en wat doet ze daar achter die schuur?
Ook als ik in het tuinhuis was en ik keek naar buiten, lag Ruby daar ‘op wacht’.
Binnenshuis hield ze ook wel in de gaten wat je deed maar op het erf was dat indringender.
Dit mis ik enorm.
Wilke merkt het niet eens op als ik rondstruin in de tuin. Hij loopt de godganse dag met van die witte dingen in zijn oren, naar podcasts te luisteren terwijl hij in de moestuin rommelt of elders bezig is.
Ruby deed dat niet. Die deed één ding tegelijk. Om zich heen kijken. Naar boven opzien als er een vogel vloog. Naar beneden als er een insect haar poten passeerde. Naar de weg, als er een mens met hond voorbij liep. Naar ons.
Wilke mist Ruby ook om hem heen in de tuin, zij was dus meer aanwezig dan ik. Toch was het geen drukke hond, helemaal niet. Alleen als ze de bloempjes van de stelen afhapte, weten jullie nog? Dan had ze even een klein wild buitje.
Nu ik dan niet meer bekeken word, gedraag ik mij dan ook anders? Daar moet ik even over nadenken. Ik vond het fijn voor haar dat ze het geruststellend vond dat wij daar rondliepen. Althans, dat maak ik ervan. Ze keek heel tevreden naar zowel haar Baas als naar haar Emmy. En als Ruby gelukkig was, was ik dat ook.
Wat dat betreft is het een stuk minder leuk en loop ik nu misschien met een minder energieke pas. Ik denk dat ik straks aan Wilke vraag of hij de rol van Ruby wil overnemen. Die witte dingen uit zijn oren gooien, een beetje gaan liggen in het grind of in de carport of op het gras en dan kijken wat Emmy doet. Gewoon heel relaxed niets doen. Alleen maar schouwen.
Ik ben benieuwd naar zijn antwoord.
12 maart 2024
6 gedachten over “Bekeken worden”
Wat een prachtig mooi stuk !
Wat een gemis , zo’n trouwe viervoeter die gewoon ‘IS’
😔
Afscheid nemen is een van de moeilijkste dingen in het leven, Jacqueline. Dank voor je reactie!
Liefde is RUBY missen.
Dank voor je reactie, Agnes. Ja, dat is het zeker! Mooi gezegd.
Wat een prachtige, rake beschrijving! Ik hoop dat Wilke je verzoek honoreert..<3
Dank je Ellen, ik wacht geduldig af, wat Wilke betreft. 🙂