Het gaat vanzelf, ik heb het sinds ik volwassen ben. Herstel, de volwassen leeftijd bereikte. Want echt volwassen worden, daar ben je wel een tijdje mee bezig in je leven.
Maar het gaat dus vanzelf. Als ik naar iemand kijk, zie ik voor me hoe hij/zij als kind was. Ik zie het gezichtje, de mimiek. Ik zie vooral de manier van bewegen en lopen, ik zie de reacties op alles om hem heen. Ik zie ‘m spelen, klauteren en vallen. Hoe hij met andere kinderen voorzichtig lacht of schatert, boos is, huilt. In die voorstelling is het niet zomaar een kind, nee, specifiek die persoon die ik observeer.

Heb ik een goed voorstellingsvermogen of is het een bewijs dat het kind nooit de zijde van zijn volwassen ik verlaat? Ik denk het laatste. En ik heb ook wel een goed voorstellingsvermogen. Iets visualiseren is voor mij een fluitje van een cent. Ik denk in beelden waarin mijn zintuigen meedoen. Iemand vertelt iets of ik lees een tekst en ik zie het voor me, compleet met kleuren, geuren en weersomstandigheden.
Als kind zag ik bij andere kinderen niet de volwassene die ze zouden worden. Ook zag ik bij de grote mensen om mij heen niet hoe ze waren toen ze klein waren. Daar moest ik eerst zelf groot voor worden. Een beeld bij kinderen hoe ze als volwassenen door het leven gaan heb ik wel. Maar niet zo sterk als dat ik  bij volwassenen het kind gewaar wordt dat ze vroeger waren.

Als je die gave ook hebt, kan ik je aanraden die te gebruiken. Het is een plezierige bezigheid want naast het feit dat het gewoon leuk is om dit te ervaren, verzacht je onmiddellijk in je houding naar de ander toe. Goed om dit in liefdesrelaties te doen. 

Net zoals ik gretig (auto)biografieën lees, kijk ik graag naar mensen. Ik vind dat boeiend. De meest eerlijke kant van een mens zie je als hij zich omdraait en je hem op de rug beziet. Hoe stoer iemand zich ook voordoet, zijn houding aan de achterzijde verraadt zijn kwetsbaarheid, zijn pure ik misschien, het kind in hem? De kunst is dit vast te houden als hij zich weer omdraait. Soms, als het lukt elkaar vanuit die kinderlijk onschuldige houding te benaderen, wordt het contact gegarandeerd losser en speelser. En daardoor liefdevoller.