Wat was dat toch, dat geluid dat ik al meer dan een uur hoorde? Aanvankelijk dacht ik dat de buurvrouw fanatiek aan het stofzuigen was over de houten vloer. Ik vervolgde mijn werk aan mijn bureau.
Er is iemand in huis, dacht ik ineens. Hoe kan dat, want Ruby is ook binnen. Dan moet je toch een wel heel erg relaxte inbreker zijn als je hier dan het huis in durft te sluipen.
Snel daalde ik van het trapje van de opkamer af en speurde in het rond. Het geluid kwam bij de houtkachel vandaan. En toen zag ik het. Een in paniek rondfladderend vogeltje in de kachel! Natuurlijk wilde ik ‘m zo snel mogelijk redden. Maar niet door zomaar het deurtje te openen. Eerst haalde ik de vensterbank leeg en opende het venster. Dit is een groot raam dat helemaal open kan. Ondertussen voelde ik een spijt-steek door mijn hart want waarom was ik niet eerder op onderzoek uitgegaan? Die arme vogel.
Hij wist direct de weg naar de uitgang te vinden. Het vliegen zag er nog goed uit, ik vermoed dat het een Huismus was. Grijzer dan grijs nu. Een nieuwsgierige mus, die dacht ik ga daar eens in huis kijken? Of een die per ongeluk in de schoorsteen was gevallen? Hij leek nog intact, al zal hij wel een beetje stoflongetjes hebben van al dat roet.
Ruby had alles aanschouwd vanaf haar plek. Op zulke momenten begrijpt ze dat ze zich koest moet houden. Dat er iets belangrijks staat te gebeuren waar zij weliswaar niet actief bij nodig is maar wel belangrijk voor de geestelijke ondersteuning. O kijk, ach! Een vogeltje in de kachel. Die moeten we snel redden, Ruby! Wel op je plaats blijven hoor, anders wordt hij nog banger.
Zij begreep dat. Een hond uit duizenden.
Samen waren we blij dat we de vogel bevrijd hadden. Ik sloot het raam, Ruby plaatste de spullen terug op de vensterbank. Zo, nu was het ‘koekjestijd’ en gingen we koffiedrinken.
