Iedereen weet dat wij de dierenwereld hoog achten, maar vannacht hebben we zo’n 12 muggen om zeep geholpen. En vanmorgen liet ik er nog een stuk of zeven sissend tussen de mazen van het elektrische racket ten onder gaan. Parasieten zoals teken, vlooien en muggen, het is zij of wij. Of wat dacht je van die steek-grage horzels die nu actief zijn; met de zweep erover!
Ze breken onze nachten in vele stukken. Ze maken ons nerveus met hun bloed-irritante gezoem. Ik wilde er alles over weten en las het boek ‘Mug’ van Bart Knols.
En nu weet ik dus alles. De mug heeft door de eeuwen heen het grootste aantal slachtoffers op zijn geweten, dodelijke vooral. En de ziektes die eerst alleen in de tropen of zuidelijke landen voorkwamen, worden nu ook door in Nederland verblijvende muggen overgebracht.
Ik denk daar maar niet te veel bij na. Wat ik jammer genoeg niet meer uit mijn brein –ik beschik over een levendig voorstellingsvermogen- krijg is hoe zo’n mug te werk gaat op de huid. Knols beschrijft het met veel plezier tot in de details. Een mug (ja, de vrouwmug) is niet op zoek naar licht, maar naar koolzuurgas. Laat dat nu juist iets zijn wat wij volop uitwasemen. En dan wil zij het ook nog specifieker, qua geur. Daarom is de ene mens eerder de lul dan de andere, waar het om de muggenbeet gaat.
Ook geen fijn idee is, dat zij ons van een afstand van 30 tot 50 meter kan ruiken.
Omdat mevrouw Mug zo nodig haar vleugeltjes honderden malen per seconde op en neer moet bewegen om in de lucht te kunnen blijven, valt ze ons lastig met dat gekmakende ‘mihhhhh’. Als je dat plotsklaps niet meer hoort zonder dat je een doodklap hebt uitgedeeld, kan je er zeker van zijn dat ze is geland. Op jou.
Is je huid flink behaard, dan ben je een spekkoper. De mug houdt daar niet van. Het belemmert haar in het vinden van een geschikt haarvat in de opperhuid.
Die steeksnuit van haar, dat is nog maar het begin. Want daarachter houdt ze haar bijtende kaken verborgen. Je kan haar geen onzorgvuldigheid verwijten. Ze tast, ruikt en proeft voordat ze haar getande dolkachtige messen diep in je stoot. Geraffineerd heeft ze met haar steeksnuit zo een haarvat te pakken. Dat gaat ze vervolgens mooi versnijden en het sapje heerlijk opzuigen. En alsof dit nog niet genoeg is, vermengt ze ons bloedsapje ook nog eens met haar speeksel (zo gebeurt ook de parasietenoverdracht). Ze doet deze gekke dingen om in het onderhuidse poeltje van bloed het samentrekken en klonteren tegen te gaan. Denk je dat ze nu klaar is? Welnee, ze maakt het nog gekker en poept ook nog eens bloedplasma uit. Hierdoor wordt ze een hele dikke vette mug. Als ze zo’n 10 microgram van ons gevampierd heeft krijgt ze van haar hersenen een seintje dat ze nu echt moet stoppen. Gaat ze door, dan ontploft ze.
Helaas, mugjes zijn verstandig, laten los, vliegen weg en blijven zo’n twee dagen in de kamer hangen. Die muggen die je doodmept en een rode vlek achterlaten, die hebben hun bloedmaaltijd allang van jou betrokken. Meer kan er niet bij. Met dit maaltijdje gaat ze buiten eitjes afzetten, meestal in het water ergens in de buurt van je huis. En laten wij nu rondom tuin en tuinhuis allemaal slootwater hebben! Daarnaast controleer ik of overal het water weg is, uit gieters en bloempotten en schotels. Want een beetje is genoeg om honderden nieuwe muggekindertjes te maken.
Hoe ons tegen dit alles te beschermen? Kleine moeite om je onder te dompelen in DEET, maar wie mij kent weet dat ik eerst en langdurig naar alternatieve middelen op zoek ga. Tenslotte is de mug ook resistent geworden tegen DDT, waar de hele wereld mee platgespoten is, tientallen jaren lang.
Hoe ga ik te werk? Nag Champa wierook. Muggen houden niet van rook en zeker niet van deze sterke geuren. Ik brand dat vanaf ongeveer 7 uur in de avond. Verder maak ik een mengsel van basis- en etherische oliën: eucalyptus, citroen, ceder en geranium. Met zo’n laagje olie bedekken we iedere avond onze lijven. Naast het bed staat een bakje met hetzelfde spul. Daar walgen muggen van.
‘t Ging eigenlijk best goed. Wel muggen, maar het aantal beten viel mee. Als je maar niet buiten blijft zitten s’ avonds, de staaf wierook op tijd brandt en daarna snel de deur dichtdoet; we bevestigden in de deuropening een lamellen hor, maar dat ding stelt weinig voor. Effectiever is het horrengaas dat we voor de drie raampjes bevestigd hebben. Je bevestigt het met klittenband aan de raamomlijstingen. Daar mag geen millimeter opening te zien zijn, heb ik van Knols begrepen. De mug kan overal doorheen.
Dus o wee, als je een avond vergeet op tijd je deur dicht te doen, er een hiaat in het gaas ontstaat of je de wierookstok te laat in de fik steekt.
Zo ging het nu. Het was een helse nacht. En al die rode stippen op onze gezichten maken ons er niet mooier op.
De avond valt, ik moet snel weer aan mijn uitroken-taak. Dag!
