Om het tuinhuis comfortabeler te maken, bevestigde Wilke aan de binnenzijde van het dak dikke dekens van vlas. Dit timmerde hij af met gipsplaat. Over de krakkemikkige vurenhouten kromgetrokken vloer kwam een zilverkleurige isolatiedeken met daarop – Wilke’s idee – een laminaatvloer, stijl ‘vintage’. Als je mij dit een jaar geleden had voorgesteld was ik in lachen uitgebarsten: een laminaatvloer in het tuinhuis, hahaha, hoe kom je erop! Maar het rustieke tuinhuisje van voorheen was ik toch al vermoeid achter mij aan het laten. Ik moest praktisch denken. De houten latten die nu al weken onder de slaapbank liggen en die het unieke karakter van het plafond weer enigszins terug moeten brengen, worden volgens mij binnenkort voor het tuinhek gebruikt. Dat ligt uit elkaar door de aanhoudende regenval. Maar dat is een ander verhaal. De vloer is nog niet afgewerkt. Ik denk dat dit er nog wel eens van komt. In welk jaar, dat weet ik niet. Er is nog veel te doen in ons leven. Enfin, terug naar de maand maart: doorgewerkt moest er worden. Daarom hielp Maurice (zoon) bij deze klussen. Ook werd er, na veel heen en weer gekrakeel over afmetingen en spullen, een schuurtje besteld. Van metaal, want niet duur en geen onderhoudswerkzaamheden. Aan deze schuurbevalling kan ik een apart hoofdstuk wijden. Heb geduld. Na het dak en de vloer waren de meubelen aan de beurt. Ook hier moest ik met lede ogen aanzien dat thans efficiëntie voor het brocante-sfeertje gaat.
Je hebt van die mensen die altijd de leukste dingen van Marktplaats weghalen en uit kringloopwinkels en zelfs van de straat. Het past precies, het is de juiste oude afgebladderde tafel of het ideale theeserviesje.
Dat talent hebben wij niet en bovendien: de tijd drong. Ikea is dan het toverwoord. Met de meetlat in de hand snel een keuze maken via de website en je slechts door de winkel heen worstelen. Vervolgens urenlang klooien om van de aparte onderdelen een kast tevoorschijn te toveren. Als je dit al tientallen jaren meemaakt zou je zeggen dat je daar nooit meer iets koopt. Maar wij verdringen deze stressvolle ervaringen met het grootste gemak.
‘Er klopt helemaal niets van’ en ‘deze schroef hoort hier niet bij, ze hebben een fout gemaakt’ zijn de standaard wanhoopskreten die Wilke uitstoot. De ladenkast – 4 kleine en vier grote laden – kostte ons bijna onze 35-jarige verbintenis. Dan hadden we naar het nieuwe appartement ook wel kunnen fluiten. Maar toen Wilke de mevrouw van de helpdesk zowat uitgescholden had, liep het ineens op rolletjes.
Ziezo, de basis was er. We konden op een bank zitten en liggen, er viel het een en ander op te bergen en de regen klonk niet meer zo idioot hard op het dak. Daarom konden we ook slapen. Godzijdank, want na een wekenlange verstoorde nachtrust wat dat broodnodig.
